geç ergenlik mevzusu

büyümediğimi farkettim.herhangi bir sorumluluğun sahibi olmak istemiyorum.çalışmak istemiyorum.para kazanmak istemiyorum.sevdiğim şeyleri para kazanmak için yapmak istemiyorum.bu uzunca bir süredir bünyeme monte olan bir durum ve ben bu aralar zamanla başa çıkamayan benim gibi insanlar(diyerek kendimi yüceltiyorum sanılsada değil tabii ki) tarafından yazılmış kitapları okuyorum.
farklı zamanlar farklı bir dünya algısı hepsinde mevzut zamandan bir şekilde kaçış mevcut.
becoming jane filminde jane kızımızın babası şöyle demişti''fakirlik kadar insan ruhunu yıpratan başka bir şey yoktur''. düzeltiyorum bunu zaman kadar insanı yıpratan başka bir şey yoktur.
zaman beni yıpratıyor ya da ben buna izin veriyorum ve ibrenin en uç noktayı zorladığı anlarda kaçış planları üretiyorum. tabi ki bunlar ölümlü bir dünyanın ve ölümlü bir zamanın karşılayamadığı planlar oluyor o yüzden ben de bu dünyanın dilindeki kaçışları tecrübe ediyorum.siz buna kısaca çuvallamak diyorsunuz kaçmak diyorsunuz. neyse efendim her şeye rağmen benim kafamdaki ütopyaya uyan yerlere kaçma planım vardı ama bugün 1 saatlik o şehiriçi ulaşım eziyetinde bundan vazgeçtim.neden nereye kadar ne şekilde kaçılabiliyor aynı dünya aynı zaman aynı şartlar mevcut.her şey güzel olacak algısı ya da umudu ile kaçmak ve aynı şeylerle karşılaşmak herhalde çok daha büyük ve ölümcül bir travma sebebim olabilir.
her şeyi düşünebilirdim de bezdiren bir otobüs yolculuğunun böyle bir tokadı suratıma çivi ile çakabileceğini düşünemezdim.
tek bir gerçek var ama; hala büyümek istemiyorum.