bu fotoğrafa her baktığımda aklımda opeth/ending credits çalıyor.sanki bir şeylerin hesabını tutuyormuşum ve nihayete erdirmem gerekiyormuş gibi.bir de ben veresiye defteri adını hiç sevmedim,bana hep amiyane gelmişti ama şimdi baktığında insanların kredilerinin tükendiği anların yazıldığı bir defter olsa olsa veresiye defteridir.benim hayatımdan aldıkları zaman ve mutlulukları not alıp veresiye olabilecek olan miktar aşıldığında üstlerini o çok sevdiğim kalemimle çizdiğim defter.
şarkıların ya da fotoğrafların kaderlerdeki kesikleri oluşturabileceğini ya da sonradan düşünüldüğünde demek ki ondanmış çıkarımı yapmama neden olabileceğini ki bundan hiçbir zaman haz etmedim, kim bilebilirmiş.
*8 parmağım yok.
2 yorum:
veresiye defterini her seferinde yakıp yırtıp parçapinçik de etsem, tutup bir kadıköy vapurundan denize de atsam; ertesi sabah, ertesi hafta, en olmadı ertesi ay yeni bir veresiye defteri buluyorum kapımda. alnımın postacıları bırakıp kaçıvermiş oluyorlar eşiğime. onunla barışmak mıdır iyisi, yoksa böyle "kaç kovalan-dur sobelen" midir alâsı bilemedim. bu yüzdendir ki bu bloga her girişimde sağdaki "mal mısınız?" sorusunu güle oynaya ve gayet de kayıtsızca "evet" diye cevaplıyorum. hihi.
benim mallığım çok geniz bir coğrafyada geçerliliğini koruyan bir mallık.o yüzden 10 kişiden 9una göre evet'i seçtim:)
Yorum Gönder